1976

Choć budynek Domu Towarowego „Smyk” powstał w latach 1949–52, gdy w Polsce obowiązywał socrealizm, stanowi on jeden z najbardziej śmiałych, późnomodernistycznych manifestów nowoczesności. Najważniejszym elementem projektu – stworzonego przez Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Romańskiego – była żelbetonowa konstrukcja wznosząca na słupach 5-piętrową bryłę budynku, a także całkowicie przeszklona elewacja nadająca strukturze lekkości. W gmachu znajdował się jeden z pierwszych parkingów podziemnych w PRL, a także drugie w Warszawie schody ruchome. Pierwotnie budynek był siedzibą Centralnego Domu Towarowego, który w ciągu pierwszych trzech dni działalności odwiedziło ponad 80 000 ludzi. Umieszczony na antresoli od strony al. Jerozolimskich otwarty taras mieścił popularną wśród warszawiaków kawiarnię. Natomiast na dachu funkcjonowała restauracja przeznaczona aż dla 400 gości. Jej spektakularne usytuowanie było wykorzystywane do licznych sesji fotograficznych. Cedet pojawił się też w powieści Zły Leopolda Tyrmanda jako miejsce finałowego pościgu głównego bohatera za Filipem Merynosem. We wrześniu 1975 roku budynek strawił pożar. Niestety podczas odbudowy zrezygnowano z wielu pierwotnych rozwiązań. W nowo otwartym gmachu od lat 80. działał Dom Towarowy „Smyk” z artykułami dziecięcymi. W 2014 roku rozpoczęto prace rewitalizacyjne mające przywrócić dawny charakter budynku, w co niestety wierzy coraz mniej warszawiaków, ponieważ obiekt niemal doszczętnie rozebrano.