W krajach socjalistycznych nawet wygląd obywateli określały pewne dyrektywy. W latach 50. kuźnię modowych trendów stanowiły Międzynarodowe Targi Ubioru w Lipsku, w których jako przedstawicielka z Polski uczestniczyła Jadwiga Grabowska. Po powrocie do kraju zdołała przekonać partyjnych dygnitarzy, że moda może być wizytówką rodzimego przemysłu lekkiego. Dlatego w 1958 roku powołano do istnienia Przedsiębiorstwo Państwowe „Moda Polska”, na którego czele stanęła właśnie Grabowska. Zatrudnieni w nim projektanci i krawcowe tworzyli kolekcje nawiązujące do trendów panujących na świecie, dzięki czemu ubrania „Mody Polskiej” szybko stały się symbolem dobrego gustu i luksusu. Odzież wyróżniała się wysoką jakością, ciekawymi wzorami i doskonałym wykończeniem, jednak z powodu wysokich cen była dostępna dla niewielu Polek. Reszta obywatelek, zaopatrując się w materiały i wykroje dostępne w żurnalach, imitowała styl „Mody Polskiej” metodami DIY. Przedsiębiorstwo prowadziło około 60 salonów mody i zatrudniało 2000 osób. Jego główna siedziba mieściła się przy ulicy Henryka Rutkowskiego (obecnie ulica Chmielna) w Warszawie.